آغاز پیدایش زبان بدن

بازیگران سینمای صامت و پانتومیم مثل چارلی چاپلین، آغازکننده مهارت های مربوط به زبان بدن بودند. مهارت او در بازیگری بر اساس میزان توانایی هایش  در استفاده از حرکات و نشانه های زبان بدن برای انتقال مفاهیم فیلم به تماشاچیان سنجیده میشد.

در حوزه های مطالعاتی مربوط به زبان بدن موثرترین کتاب ، کتاب چارلز داروین با عنوان "بیان عواطف در انسان و حیوان " میباشد که در سال 1872 منتشر شد. از آن پس بسیاری از ایده ها و مشاهدات داروین توسط پژوهشگران سراسر دنیا مورد تایید قرار گرفت. آلبرت محرابیان، پژوهشگر پیشتاز زبان بدن در دهه 1950 دریافت که کل تاثیر یک پیغام حدودا 7 درصد کلامی، 38 درصد مربوط به آوا و لحن صدا و 55 درصد غیرکلامی است.

وقتی چیزی میگویید طرز بیان آن بسیار با اهمیت تر از آن چیزی است که بیان میکنید.

ری بردویستل روان شناسی بود که اولین مطالعات مربوط به ارتباط غیرکلامی را انجام داد. او نیز نتایج مشابهی در مورد میزان ارتباط غیرکلامی بین انسانها را کسب کرد. ری بردویستل تخمین زد که هر فرد در طول شبانه روز حدودا 10 دقیقه صحبت میکند و جملاتش 5.2 ثانیه طول میکشد در حالی که هر انسان میتواند در حدود 250,000 حالت چهره بسازد و تشخیص دهد. او نیز مانند محرابیان دریافت که در هر مکالمه فقط 35 درصد گفتگو کلامی و بقیه آن غیرکلامی است.

همچنین آنالیز ما بر روی هزاران مذاکره مربوط به فروش در سالهای 1970 و 1980 نشان میدهد که در دیدارهای تجاری تاثیر زبان بدن بین 60 تا 80 درصد میباشد. بعلاوه مطالعات انجام شده نشان میدهد که در مذاکرات تلفنی کسی که دارای استدلال قویتری باشد پیروز خواهد شد، اما این موضوع در مذاکرات رودررو صدق نمیکند، زیرا ما تصمیم نهایی را بر اساس آنچه میبینیم میگیریم نه بر مبنای آنچه می شنویم.

امروزه متخصصان این حوزه بر این امر توافق نظر دارند که واژه ها و کلمات عمدتا برای انتقال اطلاعات هستند در حالیکه زبان بدن برای ارائه نگرش های شخص است که در برخی موارد نیز از آن به عنوان جانشین پیام های شفاهی استفاده میشود.

از نقطه نظر بردویستل شخص ماهر با گوش دادن به صدای افراد باید بتواند تشخیص دهد که او چه حرکتی میخواهد انجام دهد و حتی با مشاهده حرکات شخص، زبانی که میخواهد با آن صحبت کند را پیشبینی نماید.